%0 Journal Article %T مدل منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای %J مطالعات اوراسیای مرکزی %I دانشکده حقوق و علوم سیاسی %Z 2008-0867 %A رئیسی نژاد, آرش %A برنجی, نسیم %D 2022 %\ 08/23/2022 %V 15 %N 1 %P 101-126 %! مدل منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای %K "سازمان همکاری شانگهای %K منطقه‌گرایی %K همگرایی اقتصادی %K همگرایی امنیتی %K همگرایی فرهنگی %R 10.22059/jcep.2022.342405.450069 %X منطقه‌گرایی از الگوهای تعامل در عرصۀ روابط بین‌الملل است که با گذر از یک سیر تحولی از الگوی کلاسیک اروپامحور به‌سوی مدل‌های نوین حرکت کرده است. نفتا، آسه‌آن و سازمان همکاری شانگهای نمونه‌هایی از منطقه‌گرایی نوین هستند که براساس شرایط، موقعیت و اقتضا‌های منطقۀ خود، الگو‌های ویژه‌ای را پیگیری کرده‌اند. در این پژوهش مدل منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای را بررسی می‌کنیم. پرسش اصلی این است که الگوی منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای و به‌طور مشخص الگوی تعاملی و سازوکارهای همگرایی آن چگونه است؟ برای پاسخ به این پرسش از راهبرد کاوش نظام‌مند و روش بررسی تاریخی استفاده می‌کنیم. یافته‌ها نشان داد که پس از پیوستن هند و پاکستان به این سازمان در سال 2017 سازمان همکاری شانگهای وارد دور جدیدی از منطقه‌گرایی شده است و با گذار از الگوی «هدایت‌شده» وارد الگوی «فراگیر» شده است و سازوکارهای همکاری سازمان همکاری شانگهای از ظرفیت‌های چشمگیری برای منطقه‌گرایی چندبعدی و تأمین منافع اعضا برخوردار است. بر این‌ اساس، نتیجۀ این پژوهش نشان داد که از زمان تأسیس سازمان همکاری شانگهای، مفهوم همکاری و سازوکارهای مشارکت، مداوم غنی‌تر و توسعه‌یافته‌تر شده است و سازمان از ظرفیت قوی برای اثرگذاری بر نظم نوین جهانی برخوردار است. اما با توجه‌ به درگیری‌های درونی و نبود هویت جمعی، سازمان همچنان تا رسیدن به مرحلۀ همگرایی فاصلۀ زیادی دارد. %U https://jcep.ut.ac.ir/article_89032_9c80a87e254d5ecf133d3afddd5d9ad6.pdf