TY - JOUR ID - 89032 TI - مدل منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای JO - مطالعات اوراسیای مرکزی JA - JCEP LA - fa SN - 2008-0867 AU - رئیسی نژاد, آرش AU - برنجی, نسیم AD - استادیار گروه روابط بین الملل٬ دانشکده حقوق و علوم سیاسی٬ دانشگاه تهران AD - دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران Y1 - 2022 PY - 2022 VL - 15 IS - 1 SP - 101 EP - 126 KW - "سازمان همکاری شانگهای KW - منطقه‌گرایی KW - همگرایی اقتصادی KW - همگرایی امنیتی KW - همگرایی فرهنگی DO - 10.22059/jcep.2022.342405.450069 N2 - منطقه‌گرایی از الگوهای تعامل در عرصۀ روابط بین‌الملل است که با گذر از یک سیر تحولی از الگوی کلاسیک اروپامحور به‌سوی مدل‌های نوین حرکت کرده است. نفتا، آسه‌آن و سازمان همکاری شانگهای نمونه‌هایی از منطقه‌گرایی نوین هستند که براساس شرایط، موقعیت و اقتضا‌های منطقۀ خود، الگو‌های ویژه‌ای را پیگیری کرده‌اند. در این پژوهش مدل منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای را بررسی می‌کنیم. پرسش اصلی این است که الگوی منطقه‌گرایی سازمان همکاری شانگهای و به‌طور مشخص الگوی تعاملی و سازوکارهای همگرایی آن چگونه است؟ برای پاسخ به این پرسش از راهبرد کاوش نظام‌مند و روش بررسی تاریخی استفاده می‌کنیم. یافته‌ها نشان داد که پس از پیوستن هند و پاکستان به این سازمان در سال 2017 سازمان همکاری شانگهای وارد دور جدیدی از منطقه‌گرایی شده است و با گذار از الگوی «هدایت‌شده» وارد الگوی «فراگیر» شده است و سازوکارهای همکاری سازمان همکاری شانگهای از ظرفیت‌های چشمگیری برای منطقه‌گرایی چندبعدی و تأمین منافع اعضا برخوردار است. بر این‌ اساس، نتیجۀ این پژوهش نشان داد که از زمان تأسیس سازمان همکاری شانگهای، مفهوم همکاری و سازوکارهای مشارکت، مداوم غنی‌تر و توسعه‌یافته‌تر شده است و سازمان از ظرفیت قوی برای اثرگذاری بر نظم نوین جهانی برخوردار است. اما با توجه‌ به درگیری‌های درونی و نبود هویت جمعی، سازمان همچنان تا رسیدن به مرحلۀ همگرایی فاصلۀ زیادی دارد. UR - https://jcep.ut.ac.ir/article_89032.html L1 - https://jcep.ut.ac.ir/article_89032_9c80a87e254d5ecf133d3afddd5d9ad6.pdf ER -