چالشهای ساختاری روابط راهبردی ایران و روسیه: سلطه ‌ستیزی ایرانی و عمل‌گرایی روسی

نویسنده

عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه اصفهان

چکیده

یکی از موضوعهای مهم سیاست خارجی هر کشور، چگونگی تنظیم روابط با قدرت‌های بزرگ است. تکوین جمهوری اسلامی ایران در سال 1979، ماهیت روابط ایران با قدرت‌های بزرگ را دچار تغییر بنیادین کرده است. هرچند از اواخر دهه 1980، ایران و شوروی و به‌دنبال آن روسیه به بهبود روابط متقابل اقدام کرده‌اند، ولی این بهبودی منجر به روابط راهبردی نشده است. به‌نظر می‌رسد که ایران و روسیه با یکدیگر تضاد راهبردی نداشته باشند، ولی وجود یک ساختار انحصارگونه بین‌المللی که بنابر آن تهران به‌دلیل فشار غرب در مواردی ناچار است که برخی کالاهای مورد نیاز خود از سیاسی و اقتصادی را از طرف مسکو تأمین کند و همچنین نظریه سلطه ستیزی ایرانی و عمل‌گرایی روسی توجیه کننده برخی از شکاف‌های روابط دو کشور باشد که این مقاله بر اساس آنها تنظیم شده است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Structural Challenges of Iran-Russia Strategic Relations: Iranian’s Anti Imperialism Approach and Russian Pragmatism

نویسنده [English]

  • Ali Omidi
چکیده [English]

Regulating relations with great powers constitutes one of the most significant issues of each country’s foreign policy. Iran, the Soviet Union and later Russia have failed to establish strategic relations, despite their efforts to enhance mutual relations since late 1980s. It is believed that Iran found it politically expedient to have ties with Moscow due to its disputed relations with the West. On the other hand, foreign policies adopted by Iran and Russia at international arena differ from each other to some extent. Although there is no indication of strategic conflict between Iran and Russia, some rifts have been created between them. Iran’s anti-imperialism approach and Russian pragmatism as well as an international monopoly that forces Tehran to turn to Moscow for meeting some of its political and economic needs could justify some of these rifts.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Foreign Policy
  • international system
  • Iran
  • Iran’s Nuclear Program
  • Russia